“Uyan, ey uyuyan, ve ölüler arasından kalk, ve Mesih sana ışık verecek” (Yeşaya 60:1).

Ruhsal ölüm, Tanrı’dan ayrılığın en derin şeklidir. Tanrı’nın varlığını hissetmeden, O’nun isteğini aramadan, O’nun kutsallığını arzulamadan yaşamaktır. Canı uykuda olan diri bir beden gibi yürümektir — imansız, korkusuz, saygısız. Bu ölümün görünür bir mezarı yoktur, fakat izleri, günah karşısında artık sarsılmayan ve ilahi ihtişam karşısında hareket etmeyen bir yürekte bulunur.

Fakat Rab, sonsuz merhametiyle, Yüceler Yücesi’nin yüce buyruklarına itaat etmeyi seçenlere yeni bir yaşam sunar. İtaat yoluyla ölü yürek uyanır ve Tanrı’nın Ruhu tekrar içimizde yaşamaya başlar. O’nun Yasasına sadakat, kaybolan paydaşlığı onarır, kutsal korkuyu yeniden alevlendirir ve ruha ruhsal duyarlılığı geri verir.

Böylece, eğer yüreğin soğuk ve uzak görünüyorsa, Rab’be hayatı sende yeniden canlandırması için yakar. Baba, ölüm uykusundan kalkmak isteyenleri reddetmez. O’na tövbe ve sadakatle dönen, Mesih’in ışığıyla uyandırılır ve gerçek yaşama — sonsuz ve bozulmaz yaşama — yönlendirilir. J.C. Philpot’tan uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, ölü yüreği uyandırmaya ve karanlığın olduğu yere hayat geri getirmeye gücün olduğu için Sana övgüler sunuyorum. Ruhuma dokun ve varlığını yeniden hissetmemi sağla.

Rab, beni yönlendir ki Senin yüce buyruklarına göre yaşayayım, ölüm olan her şeyi geride bırakıp Senden gelen hayatı kucaklayayım.

Ey sevgili Tanrım, beni tekrar ışığında yaşamaya çağırdığın için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Senin kudretli Yasan, ruhumu uyandıran nefestir. Senin buyrukların, Senin huzurunda canlı kalmamı sağlayan alevdir. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Kesinlikle bizim hastalıklarımızı O üstlendi ve bizim acılarımızı yüklendi” (Yeşaya 53:4).

İsa, karşılaştığımız her acıyı ve her sıkıntıyı hisseder. Yaşadıklarımızın hiçbiri O’nun merhametli bakışından kaçmaz. Yeryüzündeyken, O’nun yüreği insan acısı karşısında harekete geçerdi — ağlayanlarla birlikte ağlar, hastaları iyileştirir ve sıkıntı içindekilere destek olurdu. Ve aynı yürek bugün de aynıdır.

Fakat bu canlı ve teselli eden varlığı yakından hissetmek için, Tanrımızın görkemli Yasasının yollarında yürümek gerekir. Baba, yürekten itaat edenlere, İsa ve elçilerin yaşadığı gibi yaşamayı seçenlere — sadık, adil ve ilahi iradeye itaatkâr olanlara — ilgisini gösterir. İtaatin ışığında yürüyen, teselli eden ve güçlendiren bu sevginin şefkatini ve gücünü deneyimler.

Baba, Oğluna itaat edenleri kutsar ve onları bağışlanma ve kurtuluş için gönderir. Rabbin isteğini izlemeyi seçmen ve her itaat adımının seni Mesih’e, yüreği iyileştiren ve hayatı dönüştüren tek kişiye yaklaştırdığına güvenmen dileğiyle. J. R. Miller’dan uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Rab, acılarımı ve bazen ruhumda taşıdığım yükü biliyorsun. Hiçbir ıstırabım Senin gözünden kaçmaz ve yalnız hissettiğimde bile merhametin beni sarar.

Baba, iradene sadakatle yaşamam ve görkemli buyrukların doğrultusunda yürümem için bana yardım et. Küçük şeylerde Senin dokunuşunu fark etmeyi ve her itaatin beni Sana daha çok yaklaştırdığına güvenmeyi öğret.

Ey Tanrım, acılarımı hisseden ve mücadelelerimde bana güç veren sevgine teşekkür ediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Güçlü Yasan, hayatım üzerinde bir ışık kalkanıdır. Buyrukların teselli ve umut yollarıdır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Beni araştır, ey Tanrı, ve yüreğimi bil; beni dene, ve düşüncelerimi tanı” (Mezmurlar 139:23).

Her gün bu duayı içtenlikle etseydik hayatımız ne kadar farklı olurdu: “Beni araştır, Rab.” Başkaları için dua etmek kolaydır, fakat ilahi ışığın içimizde saklı olanları ortaya çıkarmasına izin vermek zordur. Birçok kişi Tanrı’nın işinde aktif olarak hizmet eder, fakat kendi yüreğine dikkat etmeyi unutur. Davut, gerçek dönüşümün, Rab’bin ruhumuzun derinliklerini – bizim bile göremediğimiz yerleri – incelemesine izin verdiğimizde başladığını öğrenmiştir.

Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarında yürüdüğümüzde, Tanrı’nın ışığı içimize daha da derinlemesine işler. Onun Yasası gizli olanı ortaya çıkarır, niyetleri arıtır ve yolu düzeltir. İtaat, Kutsal Ruh’un bir arıtıcı ateş gibi hareket etmesine, tüm kirli olanı uzaklaştırmasına ve yüreği Yaratıcı’nın sesine duyarlı kılmasına olanak tanır.

Bu nedenle, Tanrı’dan seni kendi ışığıyla araştırmasını iste. Onun, iyileştirilip dönüştürülmesi gereken alanları sana göstermesine izin ver. Baba, yanlış olanı göstermek için değil, onarmak için ortaya çıkarır — ve şekillenmeye izin verenleri Oğluna yönlendirir; orada bağışlanma ve gerçek yenilenme vardır. D. L. Moody’den uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, yüreğimi araştırman için huzurunda duruyorum. Değiştirmem gerekenleri bana göster ve beni ışığınla arıt.

Rab, muhteşem buyruklarına göre yaşamam için bana rehberlik et; gerçeğinin her gölgeyi ortaya çıkarmasına ve beni kutsallığa yönlendirmesine izin ver.

Ey sevgili Tanrı, yüreğimi sevgi ve sabırla araştırdığın için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, niyetlerimi aydınlatan bir lambadır. Buyrukların, gerçek benliğimi yansıtan saf bir aynadır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Ben asmayım, siz çubuklarsınız; kim bende kalırsa, ben de onda kalırım, o çok meyve verir; çünkü bensiz hiçbir şey yapamazsınız” (Yuhanna 15:5).

Yakup bize ekilen sözü alçakgönüllülükle kabul etmemizi öğütlerken, canlı bir süreçten, bir bitkinin aşılanmasına benzer bir süreçten söz eder. Nasıl ki dal gövdeye bağlanır ve ondan özsu almaya başlarsa, Mesih’in tanıklığını kabul eden kırık bir yürek de Tanrı’dan gelen hayatla beslenmeye başlar. Bu birlik, derin ve gerçek bir paydaşlık oluşturur; bu paydaşlıkta ruh, Rabbin varlığını ortaya koyan ruhsal meyveler üretmeye başlar.

Bu hayati bağ, Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarına itaat ederek yaşadığımızda güçlenir. İtaat, ilahi özsuyun aktığı kanaldır — aşıyı sağlam, beslenmiş ve meyveli tutan odur. Babadan gelen hayat, o zaman umut, kutsallık ve O’nun adını yücelten eylemlerle kendini gösterir.

Bu nedenle, Rabbin yüreğine ektiği Sözü alçakgönüllülükle kabul et. Onun hayatına bağlanmasına ve Tanrı ile paydaşlığa layık meyveler üretmesine izin ver. Baba, iradesine bağlı kalanları başarılı kılar ve onları Oğluna yönlendirir; gerçek hayat orada büyür ve sonsuza dek çiçek açar. J.C. Philpot’tan uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab dilerse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, beni diri Sözün aracılığıyla Kendine aşıladığın için Sana övgüler sunarım. Ruhunun özsuyunun içimde akmasını sağla ki, adının yüceliğine layık meyveler üreteyim.

Rab, muhteşem buyruklarına göre yaşamam için bana yardım et; Sana bağlı, sağlam ve her iyi işte meyveli kalmamı sağla.

Ey sevgili Tanrı, beni sonsuz asmanın bir parçası yaptığın için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, imanımı ayakta tutan gövdedir. Buyrukların ise kalbime hayat veren ve onu çiçeklendiren özsudur. Bu duamı İsa’nın değerli adıyla ediyorum, amin.

“Ama sen dua ettiğinde, odana gir, kapını kapat ve gizlide olan Baban’a dua et; gizlide gören Baban da seni açıkça ödüllendirecektir” (Matta 6:6).

Dua ettiğimizde Tanrı’nın canlı varlığını hisseder ve O’nun görkemini seyrederiz. Dünyanın gürültüsünü geride bırakıp sessizliğin ve paydaşlığın huzurunu aradığımızda, gökyüzü ruhumuza dokunur. Bu anlarda kalbimiz huzur bulur, Kutsal Ruh konuşur ve biz Oğul’un suretine göre şekilleniriz. Dua, her gün için güç ve yön bulduğumuz sığınaktır.

Ancak gerçek dua, itaatle birlikte yeşerir. Yaratıcı ile yakınlık isteyen, O’nun güçlü Yasası’na ve muhteşem buyruklarına uymalıdır. Baba, isyancılara değil, O’nun buyurduklarını sevgiyle yerine getirmeye çalışanlara kendini açıklar. Peygamberlere ve İsa’ya verilen sözler hâlâ canlıdır ve kutsal bir yaşam için yol haritasıdır.

Kutsama, dua ile itaat birleştiğinde gelir. Baba, böylece itaatkâr olanları Oğul’a yönlendirir; bağışlama ve kurtuluş için. İtaat etmeye istekli bir kalple dua et, Rab yolunu aydınlatacaktır. J. R. Miller’dan uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, sessizlikte huzurunda bulunuyorum. Dünyanın gürültüsünü uzaklaştırıp, Senin sesini duymak ve varlığını hissetmek istiyorum. Mücadelelerimde bana güç ver ve Seninle daha fazla paydaşlık anı aramayı öğret.

Rab, bana dua etmenin aynı zamanda itaat etmek olduğunu anlamamda yardım et ve Senin tasarılarının yaşam ve barış olduğunu göster. Gözlerimi aç ki, Senin Yasanın güzelliğini ve buyruklarının değerini görebileyim.

Ey sevgili Tanrı, duada varlığını hissetmeme izin verdiğin için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Güçlü Yasan Senin yoluma ışıktır. Buyrukların yaşama götüren hazinelerdir. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Bahçede sesini duydum ve korktum, çünkü çıplaktım ve saklandım” (Yaratılış 3:10).

Düşüşten bu yana, insanlık evinden uzakta yaşıyor — Tanrı’dan saklanarak, Adem’in Aden bahçesindeki ağaçlar arasında yaptığı gibi. Bir zamanlar ilahi sesin yankısı insanın yüreğini sevinçle doldururdu ve insan da karşılığında Yaratıcı’nın yüreğini sevindirirdi. Tanrı, insanı bütün yaratılışın üzerine yükseltmişti ve onu daha da yükseğe, meleklerin bile bilmediği yüceliklere taşımak istiyordu. Fakat insan, itaatsizliği seçti, kutsal bağı kopardı ve yalnızca onu kutsamak isteyen O’ndan uzaklaştı.

Yine de Yüceler Yücesi çağırmaya devam ediyor. Geri dönüş yolu, Rab’bin muhteşem buyruklarına itaatle yürünür. Onlar, kaybolan eve dönüşün patikası, kesilen paydaşlığı yeniden kuran rotadır. Kaçmayı bıraktığımızda ve ilahi iradeye teslim olduğumuzda, Baba bizi yeniden varlığıyla örter, onurumuzu ve O’nun yanında yaşamanın sevincini bize geri verir.

Eğer yüreğin uzaklarda, suçluluk ya da gururun “ağaçları” arasında saklanıyorsa, Rab’bin adını anarak çağıran sesini dinle. O hâlâ seninle bahçenin serinliğinde yürümek ve seni yalnızca Mesih’te bulunan paydaşlığın doluluğuna geri götürmek istiyor. D. L. Moody’den uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, saklansam bile sesin beni şefkatle çağırdığı için Sana övgüler sunuyorum. Bahçene dönmek ve Seninle yeniden yürümek istiyorum.

Rab, bana Senin muhteşem buyruklarını izlemeyi öğret; onlar, Senin varlığına ve itaatsizlikle kaybettiğim hayata dönüş yoludur.

Ey sevgili Tanrı, yaratılışından vazgeçmediğin için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, beni eve götüren yoldur. Buyrukların, beni Seninle paydaşlığa götüren ışık adımlarıdır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Ağzımdan çıkan söz de öyle olacaktır: Bana boş dönmeyecek, fakat istediğimi yapacak ve onu göndermiş olduğum işte başarılı olacaktır” (Yeşaya 55:11).

Kutsal Yazılar, Tanrı’nın Sözü’nü iyi toprağa atılan bir tohuma benzetir. Yürek tövbeyle sürülüp alçakgönüllülükle yumuşadığında, verimli bir toprak haline gelir. İsa’nın tanıklığının tohumu derinlere iner, vicdanda kök salar ve sessizce büyümeye başlar. Önce filiz, sonra başak gelir; sonunda iman, Yaratıcı ile canlı bir paydaşlıkta olgunlaşır. Bu süreç yavaş ama hayat doludur—Tanrı, kendi varlığını içimizde filizlendirir.

Bu dönüşüm ancak Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarıyla uyum içinde yaşamayı seçtiğimizde gerçekleşir. İtaat, ruhun toprağını hazırlar; gurur taşlarını ve dikkatsizlik dikenlerini kaldırır. Böylece ilahi tanıklık kök salacak ve meyve verecek alan bulur; sevgi, saflık ve yaşayan Tanrı’ya sürekli bir özlem üretir.

O halde, Söz’ün tohumu yüreğinizde yer etsin. Ruh, onda derin kökler ve sonsuz meyveler yetiştirsin. Baba, sözlerini tutanları onurlandırır ve onları Oğul’a yönlendirir; burada iman çiçek açar ve yürek sonsuz yaşam için verimli bir tarlaya dönüşür. J.C. Philpot’tan uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, Sana övgüler sunuyorum çünkü Söz’ün, istekli yüreği dönüştüren yaşayan bir tohumdur. Onu iman ve itaatle almam için içimde verimli bir toprak hazırla.

Rab, beni yönlendir ki muhteşem buyruklarına göre yaşayayım; gerçeğinin büyümesine engel olan her şeyi benden uzaklaştır.

Ey sevgili Tanrı, Sana şükrediyorum çünkü yaşamını içimde filizlendiriyorsun. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, köklerimi besleyen topraktır. Buyrukların, imanımı çiçeklendiren yağmurdur. Bu duamı İsa’nın değerli adıyla ediyorum, amin.

“Bütün yüreğinle Rab’be güven, kendi anlayışına dayanma; bütün yollarında O’nu tanı, O da senin yollarını düzeltsin” (Süleyman’ın Özdeyişleri 3:5–6).

Pek çok kişi, Tanrı’nın büyük bir sırrı gizlemiş gibi, hayatlarının nihai amacını keşfetmeye çalışırken endişelenir. Fakat Baba, bizden geleceği bilmemizi asla istemedi — yalnızca bugün O’na itaat etmemizi ister. Tanrı’nın planı, sadakatle yürüdükçe adım adım açıklanır. Küçük işlerde sadık olan kişi, zamanı geldiğinde daha büyüğüne yönlendirilir.

Bilge bir kul, yarınla ilgili kaygılara kapılmaz. Her günü Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarına göre yaşamaya çalışır ve önündeki görevi sevgiyle yerine getirir. Baba, hizmet alanını genişletmek istediğinde bunu kendisi yapacaktır — ne karışıklıkla, ne aceleyle, ne de hatayla. Tanrı’nın geleceğe dair isteği, bugünkü itaatle başlar.

Bu yüzden, yüreğini sakinleştir. Sadakatle geçirilen her gün, ilahi görevin merdiveninde bir basamaktır. Güvenen ve itaat eden kişi huzur bulabilir; çünkü güneşi ve yıldızları yöneten Tanrı, O’nu sevenlerin adımlarını da yönlendirir. J. R. Miller’dan uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, planının mükemmel ve zamanının her zaman en iyi olduğu için Sana övgüler sunuyorum. Bugün Sana itaat ederek, yarından korkmadan, huzur ve güvenle yürümeyi bana öğret.

Rab, her adımımda iman ve sabır göstererek, Senin muhteşem buyruklarına göre yaşamam için bana yardım et.

Ey sevgili Tanrı, yolumu bilgelik ve sevgiyle yönlendirdiğin için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan yolculuğumun haritasıdır. Buyrukların, beni Senin isteğine götüren güvenli izlerdir. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Benim önümde yürü ve kusursuz ol” (Yaratılış 17:1).

Kutsallık hakkında çok konuşulur, fakat çok az kişi onun gerçek özünü anlar. Kutsal olmak, Enoh gibi Tanrı ile yürümektir — tek bir amaçla yaşamak: Baba’yı hoşnut etmek. Kalp bu tek hedefe odaklandığında, hayat sade ve anlam dolu olur. Birçok kişi sadece affedilmiş olmaktan memnun kalır, fakat Yaratıcı ile yan yana yürümenin, O’nun varlığının sevincini her adımda hissetmenin ayrıcalığını kaçırır.

Bu derin paydaşlık, Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarına göre yaşamayı seçtiğimizde filizlenir. Kutsallık sadece içsel bir his değil, sürekli bir itaat uygulaması, Tanrı’nın isteğiyle uyum içinde günlük bir yürüyüştür. O’nun sözlerini tutan kişi, her sadakat eyleminin Baba’nın yüreğine bir adım daha yaklaştırdığını keşfeder.

Öyleyse, bugün Tanrı ile yürümeye karar ver. Her şeyde O’nu hoşnut etmeye çalış, ve O’nun varlığı en büyük sevincin olacak. Baba, kendisine itaat edenlerden hoşnut olur ve onları Oğul’a yönlendirir; burada gerçek kutsallık sonsuz paydaşlığa dönüşür. D. L. Moody’den uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, Seninle kutsallık ve sevgi içinde yürümeye çağırdığın için Sana övgüler sunuyorum. Kalbimi yalnızca Sana yöneltmeyi bana öğret.

Rab, beni yönlendir ki Senin muhteşem buyruklarını yerine getireyim ve her düşünce, söz ve eylemimde Seni hoşnut etmeyi öğreneyim.

Ey sevgili Tanrı, bana sadece affedilmiş olmayı değil, her gün Seninle yürümeye çağırdığın için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Senin güçlü Yasan kutsallığın yoludur. Senin buyrukların, beni Senin yüreğine yaklaştıran sağlam adımlardır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.

“Tanrı, içimde temiz bir yürek yarat ve içimde doğru bir ruhu yenile” (Mezmurlar 51:10).

Kaç kez günahın ağırlığını hissederiz ve kendi başımıza gerçekten tövbe etmeye bile güç yetiremediğimizi fark ederiz. Zihnimiz, temiz olmayan düşünceler, boş sözler ve aptalca davranışların anılarıyla dolar—ve yine de yüreğimiz kurak, Tanrı’nın huzurunda ağlayamayacak kadar kuru görünebilir. Ama Rab, iyiliğiyle, görünmez parmağıyla ruhumuza dokunduğunda ve içimizde derin bir tövbe uyandırdığında, kayadan akan sular gibi gözyaşları dökülür.

Bu ilahi dokunuş, özellikle Yüceler Yücesi’nin muhteşem buyruklarına göre yaşayanlarda kendini gösterir. İtaat, Ruh’un çalışmasına alan açar, yüreğin katılığını kırar ve bizi Tanrı’nın kutsallığına duyarlı kılar. Yaralayan ve iyileştiren O’dur; gerçek tövbeyi uyandıran, arındıran ve yenileyen O’dur.

Bu yüzden, yüreğin soğuk görünse bile cesaretini kaybetme. Rab’den ruhuna bir kez daha dokunmasını iste. Baba, terbiye asasını kaldırdığında, bunu yalnızca yaşam ırmağını—tövbe, bağışlanma ve dönüşüm—akıtmak için yapar; bu da bizi Oğul’a ve sonsuz kurtuluşa götürür. J.C. Philpot’tan uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, Rab izin verirse.

Benimle dua et: Sevgili Baba, zayıflığımı ve kendi başıma tövbe etmeye gücüm olmadığını kabul ederek Sana yaklaşıyorum. Elinle bana dokun ve içimde kırık bir yürek uyandır.

Rab, beni yönlendir ki Senin muhteşem buyruklarına göre yaşayayım ve Sesine duyarlı olayım; Ruhunun içimde gerçek tövbe ve yenilenme üretmesine izin vereyim.

Ey sevgili Tanrı, sana şükrediyorum; çünkü katılaşmış yüreğimi tövbe ve yaşam kaynağına dönüştürüyorsun. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, taş yüreği parçalayan çekiçtir. Buyrukların ise ruhumu yıkayan ve yenileyen ırmaktır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.