“Ateşten sonra hafif ve nazik bir esinti geldi; ve İlyas bunu işitince, yüzünü abasına sardı” (1. Krallar 19:12-13).
Tanrı’nın sesi gürültüyle dayatmaz, fakat duymaya istekli bir kalbe nazikçe fısıldar. O, gizlice, ruhtan ruha konuşur ve bu paydaşlık ancak dünyanın gürültüsünden uzaklaşanlar tarafından fark edilir. Eğer hayatımızı boş şeylerle, rekabetle ve kaygılarla doldurursak, Rabbin sessiz dokunuşunu nasıl ayırt edebiliriz? Tehlike, ruhumuzun kulaklarını tıkamak ve yalnızca O’nun verebileceği yönlendirmeyi kaybetmektir.
Açıkça duymak için, Tanrı’nın yüce buyruklarına sadakatle yaşamak gerekir. Onlar bize temiz olanı boş olandan ayırmayı, dünyanın dikkat dağıtıcı şeyleri yerine kutsallığı aramayı öğretir. İtaati seçtiğimizde, dış ve iç gürültüleri susturmayı öğreniriz ve Yüceler Yücesi’nin sesi canlı ve dönüştürücü olur.
Bu nedenle, Tanrı’nın huzurunda sessizliği kutsal bir alışkanlık haline getir. Baba, itaat edenlere konuşur ve isteğini tutanları şefkatle yönlendirir. Dinlemek için eğilen, İsa’da tam bir yaşama, huzura, yönlendirmeye ve kurtuluşa erişecektir. Edward B. Pusey’den uyarlanmıştır. Yarın tekrar görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.
Benimle dua et: Kutsal Baba, Sana yaklaşırken dikkatli kulaklar ve nazik sesine duyarlı bir kalp diliyorum. Beni Seni duymamı engelleyen dikkat dağıtıcı şeylerden uzak tut.
Sevgili Rab, yüce buyruklarını tutmayı ve bu dünyanın boş gürültüsünden ayrılmayı bana öğret. Senin sesin her zaman diğerlerinden daha net olsun.
Ey sevgili Tanrı, kalbime hala nazikçe konuştuğun için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Güçlü Yasan, ruhuma hayat fısıltısıdır. Buyrukların beni doğru yola yönlendiren kutsal ezgilerdir. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.
