“Bahçede sesini duydum ve korktum, çünkü çıplaktım ve saklandım” (Yaratılış 3:10).
Düşüşten bu yana, insanlık evinden uzakta yaşıyor — Tanrı’dan saklanarak, Adem’in Aden bahçesindeki ağaçlar arasında yaptığı gibi. Bir zamanlar ilahi sesin yankısı insanın yüreğini sevinçle doldururdu ve insan da karşılığında Yaratıcı’nın yüreğini sevindirirdi. Tanrı, insanı bütün yaratılışın üzerine yükseltmişti ve onu daha da yükseğe, meleklerin bile bilmediği yüceliklere taşımak istiyordu. Fakat insan, itaatsizliği seçti, kutsal bağı kopardı ve yalnızca onu kutsamak isteyen O’ndan uzaklaştı.
Yine de Yüceler Yücesi çağırmaya devam ediyor. Geri dönüş yolu, Rab’bin muhteşem buyruklarına itaatle yürünür. Onlar, kaybolan eve dönüşün patikası, kesilen paydaşlığı yeniden kuran rotadır. Kaçmayı bıraktığımızda ve ilahi iradeye teslim olduğumuzda, Baba bizi yeniden varlığıyla örter, onurumuzu ve O’nun yanında yaşamanın sevincini bize geri verir.
Eğer yüreğin uzaklarda, suçluluk ya da gururun “ağaçları” arasında saklanıyorsa, Rab’bin adını anarak çağıran sesini dinle. O hâlâ seninle bahçenin serinliğinde yürümek ve seni yalnızca Mesih’te bulunan paydaşlığın doluluğuna geri götürmek istiyor. D. L. Moody’den uyarlanmıştır. Yarın görüşmek üzere, eğer Rab izin verirse.
Benimle dua et: Sevgili Baba, saklansam bile sesin beni şefkatle çağırdığı için Sana övgüler sunuyorum. Bahçene dönmek ve Seninle yeniden yürümek istiyorum.
Rab, bana Senin muhteşem buyruklarını izlemeyi öğret; onlar, Senin varlığına ve itaatsizlikle kaybettiğim hayata dönüş yoludur.
Ey sevgili Tanrı, yaratılışından vazgeçmediğin için Sana şükrediyorum. Sevgili Oğlun benim ebedi Prensim ve Kurtarıcımdır. Kudretli Yasan, beni eve götüren yoldur. Buyrukların, beni Seninle paydaşlığa götüren ışık adımlarıdır. Değerli İsa’nın adıyla dua ediyorum, amin.
